19 september Tomarindo-Ricon de la Vieja Hotel de

Nadat ik ons dagelijkse verslagje geschreven had probeerden we te skypen met Els en mam, dit lukte gedeeltelijk, Els drukte niet op de juiste knop waardoor zij ons wel en wij hen niet konden zien.
Alle geluiden bij mam waren goed te horen, inclusief het blaffen van ons geliefde mormel, Gijs.Toch altijd weer fijn om de fam even te horen en hen te laten zien waar we zitten, ik heb even met
de telefoon rondgelopen.
De zon scheen fel, heerlijk bij het zembad koffie gedronken en een uurtje gezeten,en dat om 7.15!, Ontbijt genuttigd en afscheid genomen met een blad vol goede tips voor de volgende stop.
We vertrokken om een uurtje of 9, de volgende stop was LLanos de Cortes waterval.
De reis erheen zou niet erg lang duren,een kleine anderhalf uur mits je er rechtstreeks heen rijd, helaas ging het niet goed, ergens onderweg namen we de verkeerde afslag waardoor de mevrouw
van de tom tom een andere route bedacht die helemaal weer over Nicoya zou gaan en dan weer omhoog en dan weer terug, dit ontdekten we een beetje laat... een half uur later pas.
Geeft niks de waterval was prachtig en de moeite waard. Bij de waterval stond een mannetje bij een provisorisch kraampje, souveniers te verkopen,ook kon je sateh stokjes en blikjes kopen
De sateh smaakte goed .
Bij het omhoog klimmen liet een soort van hagedisachtig beest zich goed fotograferen, leuk.
Het zou vanaf die plek iets van twee uur duren naar ons hotel, maar ja ,soms zit het mee en soms zit het tegen.
Onderweg kwamen we een opstopping tegen ,een leger aan mannetjes is bezig de weg te verbeteren, geeft niks moet ook gebeuren.
Jan had onderweg de coordinaten van onze bestemming, the blue River Hotel, in de tom tom gezet. Braaf deed deze zijn werk..dwars door het park.
We grapten en grolden nog over deze hobbel de bobbel weg en waren blij met de stevige auto die we gehuurd hebben wel vonden we het raar dat we geen tegenliggers tegen kwamen en dat we
zelfs een hek open moesten maken om door te kunnen rijden , onderweg spraken we twee wegwerkers aan die wel zin hadden in een praatje maar geen woord over de grens spraken
Op een gegeven moment zou het nog maar een km of 8 zijn wij blij.
Bij het passeren op een helling kwamen we een ranger tegen, raampjes open en vragen of we er al bijna waren, helaas de weg hield hier op.
Hij vertelde ons dat we terug moesten en via een andere route door het park naar de Pan American High way, en dan deze volgen en ergens rechtsaf, het zou ongeveer nog een uurtje duren.
Hij had gelijk het duurde ongeveer nog een uur.
De receptie ziet er een beetje aggenebis uit vindt ik, ik had iets heel anders in mn hoofd veel luxer, de receptioniste was super aardig, legde uit waar we onze kamer konden vinden, en de auto
parkeren. Na een zandpad stuitten we op super mooie huisjes met hangmat,inloopkast, enorme douche,twee aparte twijfelaars,tv,koffie apparaat,veranda,vin en aerco,ijskast,wc en dit alles in hout uitgevoerd.
Het restaurant bevindt zich tegenover ons huis. We waren de enige die daar aten samen met een grote kikker.
De entertain meneer kwam direct naar ons tafeltje om te vertellen wat er te doen valt. Wij willen met banden de rivier af, morgenmiddag.